بررسی عوامل موثر بر موفقیت و شکست شهرهای جدید جهان

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم ، رشد افسارگسیخته جمعیت شهری و تسریع روند صنعتی شدن شهرها، توسعه دهندگان را مجبور به جستجوی راه حلی برای مقابله با مشکلات فعلی و آینده شهرهای بزرگ کرد. از جمله این راهکارها، سیاست شهرهای جدید است که ایجاد شهرک هایی با عملکردهای متنوع و مستقل خارج از حوزه نفوذ شهرهای اصلی را پیش بینی می کند.

در سطح بین المللی، از دهه 1960، با افزایش پیچیدگی مسائل شهری، به ویژه موضوع مسکن برای طبقات متوسط ​​و ضعیف جامعه، ایده ایجاد شهرهای جدید مورد توجه سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری قرار گرفت.

در ایران به ویژه از دهه 1960 و تشدید بحران جمعیت، توسعه شهرهای جدید به یکی از سیاست های اصلی مدیریت شهری در کشور تبدیل شده و چگونگی اجرای آن به موضوع بحث بسیاری از اقتصاددانان، جامعه شناسان تبدیل شده است. ، معماران و صنعت گران. کارشناسان شهرسازی

با این حال، پس از گذشت چندین دهه از آغاز این سیاست، این سوال باقی می ماند که آیا این اقدامات می توانند به خوبی به اهداف مورد نظر خود پاسخ دهند یا خیر؟

آیا این شهرها ممکن است کارایی خود را از دست بدهند و مشکلات جدیدی ایجاد کنند؟ برای پاسخ به این سوالات، بررسی زمینه های موفقیت و شکست در نمونه های داخلی و خارجی ضروری است. بر این اساس، این گزارش به دنبال شناسایی مشکلات و معضلات پیش روی فرآیند برنامه ریزی و اجرا و دلایل شکست برخی شهرهای جدید در نمونه های جهانی خواهد بود. هر کدام از این نمونه ها بر اساس هدف خاصی شکل گرفتند، اما توسعه آنها آنطور که برنامه ریزی شده بود پیش نرفت و در نهایت با شکست مواجه شدند.

20 درصد از جمعیت جهان در شهرهایی با جمعیت بیش از یک میلیون نفر زندگی می کنند. این روند رو به افزایش است و بر اساس برآوردهای سازمان ملل متحد، حدود 68 درصد از جمعیت جهان تا سال 2050-2050 در کلان شهرها زندگی خواهند کرد. اگر این روند و مهاجرت ها ادامه پیدا کند، فشار بیشتری بر زیرساخت های موجود وارد می کند و مشکلات زیادی را به دنبال خواهد داشت. برنامه ریزی و توسعه شهرها و شهرک های جدید نشان دهنده فرصتی برای کاهش این فشار بر مراکز شهری موجود است و می تواند به دولت ها اجازه دهد تا جمعیت ها را مجدداً توزیع کنند و فشار بر زیرساخت ها و خدمات موجود را کاهش دهند.

با این حال، علیرغم فراهم ، پایه های تفکر و نوآوری برای برنامه ریزی، بسیاری از پروژه های جدید شهری با شکست مواجه شده اند. تلاش برای ساخت سریع شهرک ها منجر به الگوهای ناموفق و هدر رفتن منابع شده است. بنابراین باید دید و اهداف متعادلی داشت و بر اصول شهرسازی تمرکز کرد. این گزارش به طور خاص به تجربیات ناموفق شهرهای جدید در سطح بین‌المللی می‌پردازد، به‌ویژه پروژه‌هایی که علیرغم تأمین مالی و اجرای کامل، نتوانستند ساکنان و فعالیت‌هایی را جذب کنند.

بر اساس بررسی ها و مطالعات انجام شده، نتایج تحقیق در 12 پیشنهاد ارائه شد:

زیاد برنامه ریزی برای شهرهای جدید بدون مطالعه بازار آغاز شد که نتیجه آن قیمت های بالا و بدهی های سنگین برای دولت و سرمایه گذاران بود.

بیشتر این پروژه‌ها بدون چشم‌انداز بلندمدت از تأثیر شوک‌های اقتصادی و رکود بر تقاضا بودند.

برای تمرکز کمبود واحدهای مسکونی و ارزش گذاری های نادرست نیز منجر به عدم دسترسی به املاک مناسب برای جامعه هدف شد.

ایجاد می کند شهرهای جدید در مناطق دورافتاده و نبود فرصت های شغلی در مناطق مجاور، تمایل مردم به جابجایی را کاهش داده است.

سهل انگاری معماری اصیل و تقلید کورکورانه از سبک های غربی منجر به از بین رفتن اصالت فرهنگی پروژه ها شده است.

پیش بینی جمعیت در مکان های جدید بدون سابقه سکونت یک چالش بزرگ است و پروژه ها باید سناریوهای متنوعی برای جمعیت هدف داشته باشند.

مطابقت دادن سبک زندگی و امکانات ارائه شده برای ترجیحات خریداران بین المللی اهمیت زیادی دارد.

جدایی طبقات ضعیف و افراد کم درآمد، فقر و مشکلات اجتماعی را تشدید می کند.

زیاد برخی از پروژه ها هزینه های زیرساختی قابل توجهی را نادیده می گیرند و با کمبود امکانات اولیه مواجه می شوند.

برنامه ریزی اجرای پروژه های مگا معمولاً بیش از یک دهه طول می کشد، در حالی که دولت ها معمولاً کمتر زمان می برند.

مشکلات حقوق مالکیت و اختلافات زمین منجر به تاخیر در ساخت و ساز و بی ثباتی می شود.

جلوه ها توسعه سکونتگاه های جدید مانند تخریب زیستگاه های طبیعی و مصرف بیش از حد منابع، نگرانی های جدی در جامعه محلی ایجاد می کند.

– پیشنهاد راه حل های قانونی، نظارتی یا سیاسی

از رفتن به پروژه های بزرگ خودداری کنید زیرا این پروژه ها به دلیل پیچیدگی و حجم زیاد وظایف سخت افزاری، مدیریت و نظارت بر آن ها را با مشکل مواجه کرده و منجر به صرف بودجه و زمان زیادی می شود که مشکلات زیادی را ایجاد می کند. تغییرات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و سایر خطرات احتمالی می تواند منجر به وقفه، تاخیر، افزایش هزینه ها و ناکارآمدی پروژه ها شود.

پروژه های مگا معمولاً نیازمند تغییرات بزرگ مقیاس در منطقه هستند که باعث آسیب به طبیعت و مشکلات زیست محیطی جدی می شود. بنابراین، به جای تمرکز بر پروژه‌های بزرگ، دولت‌ها باید بر پروژه‌های محلی کوچک‌تر تمرکز کنند که نتایج بهتری را در کوتاه‌مدت و بلندمدت ارائه می‌کنند و توزیع عادلانه‌تری از منابع و فرصت‌ها را فراهم می‌کنند.

موضوع مهم در توسعه شهر جدید، مشارکت جوامع محلی در برنامه ریزی است. مردم بومی به خوبی از نقاط قوت و ضعف محیط زیست، زیرساخت ها و نیازهای محلی آگاه هستند و این دانش می تواند به طراحی برنامه های توسعه متناسب با شرایط محلی و نیازهای واقعی جامعه کمک کند. مشارکت ساکنان محلی مالکیت و مسئولیت آنها را در قبال پروژه ها افزایش می دهد و احتمال موفقیت آنها را افزایش می دهد.

بسته های مراقبتی و حمایتی ارائه شده توسط دولت نقش عمده ای در جلوگیری از شکل گیری نارضایتی های اجتماعی دارد و شامل خدمات و تسهیلاتی مانند یارانه مسکن، تامین اجتماعی، تسهیلات مالی، خدمات بهداشتی و آموزشی می شود. ایجاد فرصت های شغلی پایدار و تشویق سرمایه گذاری بخش خصوصی نیز از اقداماتی است که می تواند به رشد اقتصادی مناطق کمک کند و از تجمع بیش از حد جمعیت در شهرهای بزرگ جلوگیری کند.

مکانیسم تامین مالی پروژه و قیمت گذاری املاک نیز باید مورد بازنگری قرار گیرد. تنظیم اولویت‌های جمعیتی، هدف‌گیری و برنامه‌ریزی بر اساس نیازها و سیاست‌های سیستم از ناهنجاری‌های غیرطبیعی جلوگیری می‌کند. همچنین به سازماندهی استراتژی های توسعه صنعتی و اقتصادی ملی و منطقه ای و تقسیم تجارت ملی و کار تجاری بر اساس برنامه ریزی منطقه ای کمک می کند.

می توان از احتکار و احتکار، تدوین مقررات، استفاده از فناوری های جدید و شفافیت در بازار جلوگیری کرد. مالیات بر مسکن خالی و تراکنش های سریع و همچنین استفاده از فناوری هایی مانند بلاک چین و سیستم های اطلاعات جغرافیایی می تواند به نظارت و کنترل بازار و جلوگیری از افزایش بی رویه قیمت ها و احتکار کمک کند. در این زمینه، انتشار عمومی اطلاعات بازار مسکن نیز موثر است.

مطالعه آزمایش های جهانی شکست خورده در ایجاد شهرها و شهرک های جدید

مطالعات سازمان ملل نشان می دهد که تا پایان سال 2022، 55 درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و پیش بینی می شود این تعداد تا سال 2050 به 68 درصد برسد. این شهرها نقش محوری در مقابله با چالش های معاصر و بهره برداری از فرصت های توسعه پایدار دارند. ایجاد شهرهای جدید به منظور کاهش ازدحام و تراکم در شهرهای موجود (که اغلب با فشار بر زیرساخت ها، منابع محدود و کیفیت پایین زندگی مواجه هستند) از اهمیت بالایی برخوردار است.

طراحی و ساخت شهرهای جدید می تواند اصول شهرسازی مدرن را در بر گیرد و زیرساخت های کارآمد و فناوری های پیشرفته را از ابتدا در خود جای دهد. این هاب های انسانی به عنوان قطبی برای جذب استعدادها و صنایع مختلف عمل می کنند و می توانند به عنوان محرک های اقتصادی جدید در کنار روندهای تحول آفرین جهانی شناخته شوند.

علاوه بر این، شهرهای جدید فرصتی برای آزمایش طرح‌های شهری نوآورانه فراهم می‌کنند که پایداری، تاب‌آوری و رفاه اجتماعی را در اولویت قرار می‌دهند. آنها می توانند بر فضاهای سبز، حمل و نقل عمومی کارآمد و ساخت و سازهای با انرژی کارآمد تمرکز کنند. این شهرها همچنین می توانند با ارائه مسکن ارزان قیمت، فرصت های شغلی جدید و بهبود دسترسی به خدمات آموزشی و بهداشتی، نابرابری اجتماعی و اقتصادی را کاهش دهند.

با این حال، بسیاری از شهرهای جدید شکست خوردند و از سکنه خالی شدند. این گزارش بر روی آزمایش‌های ناموفق در ایجاد شهرهای جدید تمرکز دارد که در این مسیر با چالش‌ها و شکست‌هایی مواجه شدند.

توجه به موضوع شهرهای جدید و ارزیابی آنها از موضوعات مهم در مطالعات مربوط به شهرسازی بوده است.

در فروردین 1375 هجری شمسی گزارشی با عنوان «گزارشی از شهر جدید پردیس» منتشر شد که در آن به موقعیت این شهر، اهداف، موقعیت و ویژگی های جغرافیایی، اقلیمی، هنری، اقتصادی و اجتماعی آن پرداخته شد. چنین مطالعاتی به تحلیل و ارزیابی عملکرد این شهرها بر اساس سیاست ها و اهدافی که دنبال می کنند کمک می کند.

این تحلیل‌ها می‌توانند عواملی را که منجر به موفقیت یا شکست این شهرها می‌شوند شناسایی کرده و درس‌هایی را برای پروژه‌های آتی ارائه دهند.

متن کامل گزارش مرکز پژوهش های شورا را می توانید اینجا بخوانید اینجا او می خواند

انتهای پیام/